Lalish Theater Labor

 II‌ بدون سایه

نیگار حسیب و شَمال امین در جستجوی زبانی اصیل، پیوند دهنده و هنری اند که از حیطه نمادهای رایج زبانی خارج است. این زبان بدیع غیر زبانشناختی در بردارنده ی سیلابها، آواها، آهنگهای کلام و شاید دیگر اصوات کلامی است که برآمده از فرهنگهای مختلف است و در کل به یک شیوه ی جدید ارتباطی در حوزه ی اجرا می انجامد.

شَمال امین به حق دوره ی اخیر کار آزمایشگاه تئاتر لالِش را «بیداری از آئین انتزاعی» نامیده است: «کار ما خلق فضایی روان است که در آن اصوات و آوازها مسرت بخش اند.صدا شبیه کُنشی می شود که امکان کشف چیزی تازه را به فرد می دهد.»
از این رو،  حساب این زبان بدیع غیر زبانشناختی در کار اجرایی آزمایشگاه تئاتر لالِش اساساً از زبان به اصطلاح هنری تئاتر دنیا، که در اصل مستقیماً با بازنمایی، اشیاء، موضوع و داستان سروکار دارد، جداست.

مرجع آزمایشگاه تئاتر لالِش آئین است. اما در آنجا به تلفیق فرمهای مختلف آئینی فرهنگهای متفاوت نمی پردازند بلکه با ظرافتهای انرژی ، و بدین ترتیب، با آفریدن بدنی حاضر در مکان و زمان سروکار دارند.