Lalish Theater Labor

صدا برای دیدن و نه صرفاً برای شنیدن است،
پس بخوان تا بلکه کنش تو را ببینم
نیگار حسیب

کار ما خلق فضایی روان است که در آن اصوات و آوازها مسرت بخش اند.
صدا شبیه کُنشی می شود که امکان کشف چیزی تازه را به ما می دهد.
شَمال امین

آواز به منبع ریتم، حضور جسمی و نیز منبع کنش بدل می شود. آواز صرفاً خوانده نمی شود بلکه به عمل در می آید. شَمال امین این فرایند را « تجسم آواز» می خواند. قطعاً به خاطر اهمیت صدا و آواز آئینی موجود در این فرایند، چند وجهی بودن مکان به واسطه ی احساس و شنیدن اصوات، آهنگهای کلام و آواها درک می شود به گونه ای که حس مکان و شعور مکانی در میان حضار بسط می یابد. مکاشفه ی بدن آدمی به واسطه ی صدا، مکاشفه ی وجوه جسمانی صدا و ریشه های فردی و فرهنگی تشکیل دهنده ی تعدادی از عناوین این ورک شاپ خاصند.

این ورک شاپ ویژه برنامه ی فشرده ی خود را در سطوح زیر عرضه می کند:

1. مفهوم انسان شناسی صدا: به منظور بررسی عملی این مفهوم مطرح شده در آزمایشگاه تئاتر لالِش، برنامه ای نظام مند و تمرینات خاصی به صورت فردی و گروهی به اجرا در خواهد آمد.

2. کار فشرده بر روی تکنیکهای تجربی آواز و صدا ، فرمهای مشخصاً پرورش یافته ی آوایی، حالت و وضعیت جسم و نیز بر روی تنفس انجام می گیرد که در اصل تمام این موارد در آزمایشگاه تئاتر لالِش بسط داده شده اند.

3. کار ویژه بر روی تکنیکهای آواز آئینی شده و آوازهای ساده شده ی سنتی و قدیمی انجام می گیرد. در اینجا هدف نه صرفاً یادگیری ملودی، بلکه کشف غنای صوتی وکیفیات پُرطنین آن  است. آزمایشگاه تئاتر لالِش همچنین توجه خاصی نسبت به تکنیکهای بسیار عمیق جسمی و آوازی دارد.

4. کار صوتی و جسمی: آواز موجد کنش های ماست، اما کنش های ما آوازها را با واژگان تفسیر نمی کنند. بنا بر این هر آواز یا هر کنش صوتی موسیقی دقیق خود را متناسب با حرکت بدن تعیین می کند. بدن مستقیماً با «حیات صداها» سروکار دارد و عملکرد آن به جای آنکه ماشینی صرف باشد، انداموار می شود. در این طرز عمل بدن به بخشی از صدا و صدا به بخشی از بدن تبدیل نمی شود بلکه با هم یکی می شوند چرا که این یکی شدن سرچشمه ی اصیل بیان محسوب می شود.

5. همه ی شرکت کنندگان ورک شاپ همراه با اعضای آزمایشگاه تئاتر لالِش به طور دسته جمعی چند کنش و تجربه ی نمایشی را به انجام می رسانند.

6. آزمایشگاه تئاتر لالِش قطعاتی از اسلوبهای خود را، از طرحهای پژوهشی بین سالهای 2002 و 2006 یعنی «آواز به مثابه خاستگاه» گرفته تا درک کارکرد محرکهای جسمی، انرژی آئینی (بدن به مثابه مجرایی باز به روی انرژی)، فرم های حرکتی، و صداها و ژست های اساساً پرورش یافته به نمایش می گذارد.